Egoistycznie o sobie samej

Oszukasz mnie raz, do diabła z tobą, oszukasz mnie drugi raz, do diabła ze mną. Kolejna autorka, którą ubóstwiam <3 Często na forach o poszukiwanych książkach pojawia się pytanie o te, na których można popłakać, ale tak porządnie. I bardzo często odpowiedzią jest właśnie książka Elizabeth Lowell oraz książka z posta poniżej. "Na koniec świata" to historia wielkiej namiętności pomiędzy dwojgiem zranionych przez życie ludzi. Fascynacji, która połączyła fotografującą piękno Catherine i bogatego projektanta jachtów Travisa, ciężko jest się przemienić w coś więcej ze względu na strach przed kolejnym zranieniem. Jesteś bogatsza niż ja będę kiedykolwiek. Jesteś ogniem, życiem, miłością. Gdybym mógł mieć pewnoś, że cię kupię, sprzedałbym "Wojowniczkę", własną duszę. Ale ciebie nie można kupić, ani wyżebrać, ani pożyczyć. Ale można cię ukraść... I o ile Catherine zaczyna godzić się z myślą o pokochaniu Travisa i pragnieniem spędzenia z nim reszty

Nigdy tak nie płakałam przy żadnej książce (jeżeli chodzi o film to z A.I.: Sztuczną inteligencją było bardzo podobnie)! Nie mam pojęcia jak ktokolwiek mógłby przeżyć i się nie załamać po wydarzeniach, które spotkały główną bohaterkę, Beth. W wieku 17 lat traci wszystko: człowieka, którego kocha, jego miłość, marzenia o wspólnej przyszłości oraz poczucie bezpieczeństwa i własnej wartości. Po latach wraca do domu rodzinnego i stara się rozpocząć nowe życie. I znowu się zaczyna... Najlepsza przyjaciółka jest żoną mężczyzny, z którym to ona planowała spędzić życie, staje w obliczu śmiertelnej choroby przyjaciółki. To nie jest jednak koniec nieszczęśliwych wydarzeń, ale nie chcę zdradzać wszystkiego :) W każdym razie nie spotkałam jeszcze książki, gdzie na praktycznie każdej stronie musiałam smarkać w chusteczkę   i ocierać wielkie łzy. Książka trudna, ale jednocześnie ma   w sobie taką siłę... Mogę śmiało powiedzieć, że mimo wzudzania silnych emocji, powinna spodobać si

"Nie potrafię śpiewać, enamorada, ale jej słowa mówią o tym, że gdy mężczyzna naprawdę kocha kobietę, to, patrząc na nią, widzi swoje nie narodzone dzieci." Książka niezwykła, do której wracam bardzo często (nawet co miesiąc). I mów co chcesz, ale mimo obecności tak wielu niesamowitych książek, to właśnie bez romansów nie wyobrażam sobie życia. To dzięki nim bez problemów przeszłam okres buntu, który w moim przypadku był dosyć łagodny. No bo szczerze, rodzice nie mogli zabronić mi czytać, a innych tak zaawansowanych zainteresowań w tamtym okresie nie miałam ;P A pani Palmer wie czego potrzebuje czytelnik, aby zakochać się w każdej jej książce! Dla mnie mają jednak jedną wadę- są zdecydowanie za krótkie :( Główna bohaterka Noreen ma nie tylko problemy z sercem, ale również boryka się z silną, nieodwzajemnioną miłością do męża swojej nieżyjącej kuzynki. Z kolei Ramon, targany równie silnymi emocjami do swojej szwagierki, początkowo przypisuje to nienawiści. Obwiniają

Uwielbiam! Chyba wszystkie książki Diany Palmer są cudowne :) Do "Gorączki nocy" wracam bardzo często. Być może to właśnie motyw bardzo męskiego bohatera i z pozoru delikatnej bohaterki tak mnie przyciąga, nie wiem. W każdym razie Becky i Rourke wzruszają mnie za każdym razem. Nie jest im łatwo dotrzeć do siebie i stworzyć idealny związek, kiedy kłody sypią im się pod nogi. Mnóstwo wzajemnych oskarżeń, niepewności i ogromne pragnienie bycia kochanym za bycie sobą. Becky Cullen to młoda, ciężko pracująca kobieta, która wychowuje dwójkę młodszych braci oraz zajmuje się chorym dziadkiem. Kiedy starszy z braci zaczyna mieć problemy z prawem wokół niej zaczyna krążyć przystojny prokurator Rourke Kilpatrick. Początkowo jest zainteresowany dziewczyną wyłącznie z powodu młodocianego przestępcy, jednak poznając ją bliżej zaczyna darzyć ją głębszym uczuciem. I wtedy sprawy zaczynają się komplikować... Gorąco polecam historię Becky i Rourke'a, przede wszystkim

Wszystko zaczyna się dosyć zabawnie (szczerze to niezle się uśmiałam!). Reakcja Jamiego na imię wybrane dla przyszłego potomka ewentualnej płci męskiej była genialna! On nawet nie ukrywał swojego przerażenia, przez wzgląd chociażby na małżonkę, że jego syn mógłby zostać ochrzczony imieniem Lambert! "We could name him Lambert." "Lambert?!" "Yes, after my uncle." Niestety miłą pogawędkę przerywa podstępny, ale jakże świetnie dobrany Comte St. Germain, który jak się można domyślić stał za nieudanym otruciem Claire. Oczywiście oboje z Jamiem wiedzą, że to jego forma zemsty za zniszczenie statków, więc można mu wróżyć rychłą śmierć... Bardzo wzruszający moment, w którym Jamie dowiaduje się, że jego największy wróg życje i że sam może zemścić się za krzywdy, których doświadczył on sam, jak i jego żona, z łap tego wstrętnego...  człowieka, oglądałam wielokrotnie. Brawo Sam za emocje, które ukazałeś nam w tym odcinku! Ulga, wzruszenie, rozbawienie, ol

Jakoś się tak złożyło, że nie miałam może weny, może czasu na napisanie komentarzy do kolejnych odcinków nieziemskiego Outlandera. Ale skoro w tym tygodniu zrobili przerwę i finał sezonu pojawi się dopiero za niecałe dwa tygodnie to postaram się wtrącić parę przemyśleń na temat obejrzanych odcinków. Zdecydowanie ułatwię sobie zadanie i w trakcie obejrzę po raz kolejny każdy z nich (nie żebym się skarżyła ;P ). Za każdym razem kiedy James Alexsander Malcolm MacKenzie Fraser pojawia się na scenie, automatycznie uśmiech wjeżdża na moją twarz. Mimo, że w tym odcinku pojawia się bardzo często, to jednak jego obecność nie cieszy tak bardzo ze względu na brak Claire, albo pojawienie się jej jedynie w przelocie. Jednak najlepszy odzew z mojej strony Jamie zyskuje kiedy u jego boku stoi żona. Tym razem pracujący małżonek pojawia się rano, albo wieczorem, żeby zaraz wyjść i zostawić ciężarną Claire samej sobie. Zrozumiałe, że stara się realizować plan powstrzymania rebelii, ale ludzie, pot

                  Za dwa dni premiera kolejnego odcinka Outlandera, czyli odcinek 5 (nie mogę uwierzyć, że tak to szybko leci!). Ale póki co przydałby się jakiś komentarz do trzech poprzednich odcinków. Najważniejsza kwestia: każdy odcinek jest lepszy od poprzedniego, ale wszystkie są genialne! Może dlatego, że dużo się dzieje? Może dlatego, że z każdym odcinkiem jest co raz więcej starego Jamiego i Claire? Nie wiem, ale skarżyć się nie mogę :P  Przejdzmy do rzeczy! S02E02                  Rezydencja Jareda bardzo elegancka, stroje Claire genialne! Powiem szczerze, że trochę inaczej wyobrażałam sobie Mistrza Raymonda (nie wiem dlaczego jawił mi się jako ubogi zielarz w długiej, starej szacie? :O ). Z kolei jego sklep wyobrażałam sobie bardziej jako stoisko na rynku (jeśli znasz książkę Cinder to mam na myśli sklepik/warsztat głównej bohaterki). Nie powiem żebym się zawiodła, ponieważ wszystko jest tak piękne, że zapiera dech. Może to dlatego, że długo czekałam na kolejny sezon i

         Jestem właśnie po pierwszym odcinku drugiego sezonu Outlandera i przeżyłam coś niesamowitego!         Zazwyczaj jest tak, że kiedy długo się na coś czeka, to potem emocje biorą górę i koniec. Czekałam na ten sezon od listopada?- tak, chyba tak. I się doczekałam! Pierwszą połowę odcinka przepłakałam, w drugiej szczerzyłam się do ekranu komputera :P Początek- niezwykły- Caitriona Balfe- genialna. A łzy spływają same... "I wished I woud dead." I tu pojawia się pytanie: co to za pierścionek? Nie przypominam sobie z książki, żeby był tam jakiś pierścień, którego kamień zgubiła. Tak się zastanawiam... w którymś momencie, tuż po powiedzeniu o wszystkim Bree, Claire zdjęła jakiś pierścionek, gdzie na spodzie był zamieszczony cytat, którego dotąt nie widziała. Może o to chodziło? Może Jamie dał jej swój sygnet, czy coś, kiedy kazał jej przejść przez kamienie? No sama nie wiem... "He was gone... They were all gone.." "Tell me! Tell me who won the battle

Teoretycznie miałam zamiar wrzucić konkretną recenzę piątej części Outlander, czyli "Ognistego krzyża".  Doszłam jednak do wniosku, że zbyt wiele wątków się w tej książce przewinęło, żeby je wszystkie zapamiętać, więc tak w skrócie... Nie wiem jeszcze, czy to najgrubsza z całej serii książka, ale najgrubsza jaką dotąd czytałam! Ledwo mieści się w dłoni i zdecydowanie łatwiej położyć ją na łóżku bądz stole, ponieważ jest dosyć ciężka.       Uwielbiam czytać o życiu Claire i jej rodziny we Fraser's Ridge. Jest to barwne, zabawne, ale i dosyć trudne życie. Koleny tom, mimo swojej objętości zaskakuje wydarzeniami w "spokojnym" małżeństwie głównych bohaterów. Podobnie jak w poprzednim tomie mamy tutaj do czynienia z narracją z punktu widzenia nie tylko Claire, ale również Jamie'go, Brianny i Rogera. Muszę przyznać, że Brianna tak jakby się trochę ukryła w tej części. Zdecydowanie większym zainteresowaniem autorki cieszy się jej małżonek. Szkoda mi tego Roge

              Tak jak zapowiadałam 24 grudnia przyniósł mi nie tylko cudowne książki (w końcu jest się za co zabrać!), ale również niezwykłe dzienniki firmy Eccolo. Problem polega na tym, że jak już coś tak uroczego trafiło w moje ręce to zaczęłam się zastanawiać co ja tam mogę napisać. Niestety moje życie nie jest na tyle ciekawe żeby codziennie (albo i nawet raz w tygodniu!) wrzucić tam jakąś wartościową notatkę...  Tak więc postanowiłam póki co nie opisywać mojego życia, a zająć się życiem innych. Nie mam tu na myśli jakichś chorych, obsesyjnych obserwacji innych ludzi! Nie. Postanowiłam wykorzystać jeden z dzienników na pomysły dotyczące moich przyszłych, "bestsellerowych" książek. Co mi do głowy przyjdzie, zapiszę i może kiedyś wykorzystam. A jeśli nie to dla własnej przyjemności sobie poczytam o tym, o czym będę chciała w danym momencie poczytać. No bo kto tak naprawdę ma pojęcie o tym, co sprawi mi największą radość jak nie ja sama?! No w każdym razie wzięłam się